دیگوکسین 0.25mg قرص خوراکی
DIGOXIN 0.25mg ORAL TABLET
- نام عمومی انگلیسی: DIGOXIN 0.25mg ORAL TABLET
- نام برند انگلیسی: LANOXIN®
- نام عمومی فارسی: دیگوکسین 0.25mg قرص خوراکی
- نام برند فارسی: لانوکسین®
- سازنده: Aspen Bad Oldesloe
+ موارد بیشتر
- بستن
کد :eRx102202
قیمت : 17,200 تومان
مشخصات محصول
دیگوکسین 0.25mg قرص خوراکی
DIGOXIN 0.25mg ORAL TABLET
مشخصات محصول
-
نام عمومی انگلیسیDIGOXIN 0.25mg ORAL TABLET
-
نام برند انگلیسیLANOXIN®
-
نام عمومی فارسیدیگوکسین 0.25mg قرص خوراکی
-
نام برند فارسیلانوکسین®
-
سازندهAspen Bad Oldesloe
-
کد eRxeRx102202
نقد و بررسی
دیگوکسین 0.25mg قرص خوراکی
DIGOXIN 0.25mg ORAL TABLET
توضیح کوتاه در مورد دارو و کاربرد آن
لانوکسین در درمان نارسائی مزمن قلبی جایی‌که نارسائی سیستولیک عمده‌ترین مشکل آن باشد مصرف می‌شود. بیشترین مزایای درمانی با دیگوکسین در بیماران مبتلا به دیلاتاسیون بطنی مشاهده می‌شود. لانوکسین خصوصاً در مواردی که نارسائی قلبی با فیبریلاسیون دهلیزی همراه است توصیه می‌شود. لانوکسین همچنین در درمان برخی از آریتمی‌های فوق بطنی خصوصاً فیبریلاسیون و فلوتر دهلیزی مزمن مصرف می‌شود.
هشدار و احتیاط
مسمومیت با دیگوکسین ممکن است باعث تشدید آریتمی‌ها شود و برخی از آنها مشابه مواردی باشد که مصرف دارو در آنها توصیه شده است. نمونه آن تاکی‌کاردی دهلیزی با درجات مختلف بلوک دهلیزی بطنی است که نیازمند توجهات بالینی ویژه‌ای است که در آن ریتم قلب مشابه فیبریلاسیون دهلیزی خواهد بود.
بسیاری از اثرات مفید دیگوکسین بر روی آریتمی‌ها تا اندازه ای ناشی از بلوک هدایت دهلیزی بطنی است.
اگرچه زمانی‌که یک بلوک دهلیزی بطنی ناقص وجود دارد، بهبودی سریع در بلوک قابل پیش‌بینی است.
در بلوک کامل قلبی Idioventricular escape rhythm ممکن است سرکوب شود. در برخی موارد اختلالات سینوسی ـ دهلیزی (به عنوان مثال Sick Sinus Syndrome) دیگوکسین ممکن است سبب ایجاد یا تشدید برادی کاردی سینوسی شود و یا بلوک سینوسی ـ دهلیزی ایجاد کند.
تجویز دیگوکسین بلافاصله بعد از انفارکتوس میوکارد منع مصرف ندارد. با این حال مصرف داروهای اینوتروپ در چنین موقعیتی در برخی از بیماران ممکن است منجر به افزایش ناخواسته در میزان اکسیژن مورد نیاز میوکارد و ایسکمی شود. همچنین بر طبق برخی از مطالعات گذشته‌نگر Retrospective follow-up، مصرف دیگوکسین می‌تواند با افزایش خطر مرگ همراه باشد. احتمال بروز آریتمی در بیمارانی که امکان بروز هیپوکالمی بعد از انفارکتوس میوکارد را دارند و یا بیمارانی که از نظر همودینامیکی پایدار نمی‌باشند، باید مدنظر باشد و همچنین محدودیت هایی که حین انجام کاردیوورژن با جریان الکتریکی مستقیم پیش می‌آید نیز باید در نظر گرفته شود.
دیگوکسین در بیماران با اختلال در عملکرد سیستولیک بطن چپ و ریتم طبیعی سینوس سبب بهبود تحمل این بیماران به ورزش می‌شود. این امر می‌تواند بدون و یا همراه با پیشرفت وضعیت همودینامیکی بیماران باشد. در هر صورت منافع استفاده از دیگوکسین در بیماران مبتلا به آریتمی فوق بطنی در زمان استراحت بیش از زمان ورزش قابل رؤیت می‌باشد.
در بیمارانی که داروهای مدر را به تنهایی و یا به همراه مهارکننده‌های ACE دریافت می‌کنند قطع مصرف دیگوکسین منتهی به وخامت بالینی می‌شود.
مصرف دیگوکسین در دوزهای درمانی می‌تواند سبب طولانی شدن فاصله PR و کوتاه شدن بخش ST در الکتروکاردیوگرام شود.
در حین تست ورزش دیگوکسین می تواند سبب ایجاد تغییرات مثبت کاذب در ST-T الکتروکاردیوگرام شود. این اثرات الکتروفیزیولوژیک در واقع از اثرات قابل انتظار دیگوکسین است و نشانه اثرات سمی آن نمی‌باشد.
در مواردی که گلیکوزیدهای قلبی دو هفته قبل از شروع مصرف لانوکسین تجویز شده باشند لازم است دوز پیشنهادی مورد تجدید نظر قرار گیرد و دوز اولیه کمتری از دیگوکسین در این دسته از بیماران توصیه می‌شود.
در سالمندان و بیمارانی که شواهدی از کاهش کلیرانس کلیوی دیگوکسین در آنها وجود دارد در دوزهای پیشنهادی باید بازنگری شود و کاهش دوزهای اولیه و نگهدارنده باید مدنظر قرارگیرد.
ارزیابی غلظت سرمی الکترولیت‌ها و عملکرد کلیوی (غلظت کراتینین سرم) در بیمارانی که دیگوکسین دریافت می‌کنند می‌بایست بصورت دوره‌ای انجام شود ؛ تواتر این ارزیابی به شرایط بالینی و درمانی وابسته خواهد بود.
تعیین غلظت سرمی دیگوکسین برای تصمیم‌گیری جهت ادامه درمان با دیگوکسین بسیار حائز اهمیت است لیکن سایر گلیکوزیدها و مواد درون‌زای شبه دیگوکسین می‌توانند در این اندازه‌گیری‌ها واکنش متقابل Cross-react داشته باشند که نتیجتاً موجب جواب مثبت کاذب می‌شوند. در این ارتباط، تحت نظر قرار دادن بیمار در زمان قطع موقتی دوز دیگوکسین می تواند جایگزین مناسب تری باشند.
تجویز دارو بصورت داخل عضلانی دردناک و با نکروز ماهیچه همراه است. بنابراین تجویز عضلانی دیگوکسین توصیه نمی‌شود.
تزریق سریع وریدی می‌تواند باعث انقباض عروق و در نتیجه افزایش فشار خون و یا کاهش جریان خون در عروق کرونر قلب شود، بنابراین تزریق آهسته در نارسائی قلبی ناشی از فشار خون بالا یا انفارکتوس حاد میوکارد ، حائز اهمیت است.
بیماران با بیماری ریوی شدید نسبت به اثرات گلیکوزیدهای قلبی روی عضله میوکارد حساس‌ترند.
هیپوکالمی، عضله میوکارد قلب را نسبت به گلیکوزیدهای قلبی حساس می‌کند. هیپوکسی ،کاهش منیزیم و افزایش قابل توجه کلسیم خون نیز قادر است حساسیت عضله میوکارد قلب را نسبت به گلیکوزید های قلبی افزایش دهد.
تجویز لانوکسین در بیمارانی که مبتلا به بیماری‌های تیروئید نیز می‌باشند مستلزم مراقبت و توجه خاص است. در صورتی‌که فعالیت تیروئید کمتر از حد نرمال باشد می‌بایست دوزهای اولیه و نگهدارنده لانوکسین را کاهش داد. در صورت پرکاری تیروئید مقاومت نسبی در برابر دیگوکسین وجود دارد و ممکن است نیاز به افزایش دوز باشد. در طی دوره درمان تیروتوکسیکوز باید دوز دارو را، تا زمانی‌که بیماری تحت کنترل قرار گیرد، کاهش داد.
بیماران مبتلا به سندروم سوء جذب یا ترمیم‌های دستگاه گوارش ممکن است به دوز بیشتری از دیگوکسین نیاز داشته باشند.
رانندگی و کار با ماشین آلاتی که نیاز به هوشیاری دارند
از آنجا که اختلال سیستم عصبی مرکزی و اختلال در دید در بیمارانی که لانوکسین دریافت کرده‌اند گزارش شده است لذا این بیماران می‌بایست احتیاط لازم را برای رانندگی، کار با ماشین‌آلات و شرکت در فعالیت‌های خطرآفرین در نظر گیرند.
مسمومیت با دیگوکسین ممکن است باعث تشدید آریتمی‌ها شود و برخی از آنها مشابه مواردی باشد که مصرف دارو در آنها توصیه شده است. نمونه آن تاکی‌کاردی دهلیزی با درجات مختلف بلوک دهلیزی بطنی است که نیازمند توجهات بالینی ویژه‌ای است که در آن ریتم قلب مشابه فیبریلاسیون دهلیزی خواهد بود.
بسیاری از اثرات مفید دیگوکسین بر روی آریتمی‌ها تا اندازه ای ناشی از بلوک هدایت دهلیزی بطنی است.
اگرچه زمانی‌که یک بلوک دهلیزی بطنی ناقص وجود دارد، بهبودی سریع در بلوک قابل پیش‌بینی است.
در بلوک کامل قلبی Idioventricular escape rhythm ممکن است سرکوب شود. در برخی موارد اختلالات سینوسی ـ دهلیزی (به عنوان مثال Sick Sinus Syndrome) دیگوکسین ممکن است سبب ایجاد یا تشدید برادی کاردی سینوسی شود و یا بلوک سینوسی ـ دهلیزی ایجاد کند.
تجویز دیگوکسین بلافاصله بعد از انفارکتوس میوکارد منع مصرف ندارد. با این حال مصرف داروهای اینوتروپ در چنین موقعیتی در برخی از بیماران ممکن است منجر به افزایش ناخواسته در میزان اکسیژن مورد نیاز میوکارد و ایسکمی شود. همچنین بر طبق برخی از مطالعات گذشته‌نگر Retrospective follow-up، مصرف دیگوکسین می‌تواند با افزایش خطر مرگ همراه باشد. احتمال بروز آریتمی در بیمارانی که امکان بروز هیپوکالمی بعد از انفارکتوس میوکارد را دارند و یا بیمارانی که از نظر همودینامیکی پایدار نمی‌باشند، باید مدنظر باشد و همچنین محدودیت هایی که حین انجام کاردیوورژن با جریان الکتریکی مستقیم پیش می‌آید نیز باید در نظر گرفته شود.
دیگوکسین در بیماران با اختلال در عملکرد سیستولیک بطن چپ و ریتم طبیعی سینوس سبب بهبود تحمل این بیماران به ورزش می‌شود. این امر می‌تواند بدون و یا همراه با پیشرفت وضعیت همودینامیکی بیماران باشد. در هر صورت منافع استفاده از دیگوکسین در بیماران مبتلا به آریتمی فوق بطنی در زمان استراحت بیش از زمان ورزش قابل رؤیت می‌باشد.
در بیمارانی که داروهای مدر را به تنهایی و یا به همراه مهارکننده‌های ACE دریافت می‌کنند قطع مصرف دیگوکسین منتهی به وخامت بالینی می‌شود.
مصرف دیگوکسین در دوزهای درمانی می‌تواند سبب طولانی شدن فاصله PR و کوتاه شدن بخش ST در الکتروکاردیوگرام شود.
در حین تست ورزش دیگوکسین می تواند سبب ایجاد تغییرات مثبت کاذب در ST-T الکتروکاردیوگرام شود. این اثرات الکتروفیزیولوژیک در واقع از اثرات قابل انتظار دیگوکسین است و نشانه اثرات سمی آن نمی‌باشد.
در مواردی که گلیکوزیدهای قلبی دو هفته قبل از شروع مصرف لانوکسین تجویز شده باشند لازم است دوز پیشنهادی مورد تجدید نظر قرار گیرد و دوز اولیه کمتری از دیگوکسین در این دسته از بیماران توصیه می‌شود.
در سالمندان و بیمارانی که شواهدی از کاهش کلیرانس کلیوی دیگوکسین در آنها وجود دارد در دوزهای پیشنهادی باید بازنگری شود و کاهش دوزهای اولیه و نگهدارنده باید مدنظر قرارگیرد.
ارزیابی غلظت سرمی الکترولیت‌ها و عملکرد کلیوی (غلظت کراتینین سرم) در بیمارانی که دیگوکسین دریافت می‌کنند می‌بایست بصورت دوره‌ای انجام شود ؛ تواتر این ارزیابی به شرایط بالینی و درمانی وابسته خواهد بود.
تعیین غلظت سرمی دیگوکسین برای تصمیم‌گیری جهت ادامه درمان با دیگوکسین بسیار حائز اهمیت است لیکن سایر گلیکوزیدها و مواد درون‌زای شبه دیگوکسین می‌توانند در این اندازه‌گیری‌ها واکنش متقابل Cross-react داشته باشند که نتیجتاً موجب جواب مثبت کاذب می‌شوند. در این ارتباط، تحت نظر قرار دادن بیمار در زمان قطع موقتی دوز دیگوکسین می تواند جایگزین مناسب تری باشند.
تجویز دارو بصورت داخل عضلانی دردناک و با نکروز ماهیچه همراه است. بنابراین تجویز عضلانی دیگوکسین توصیه نمی‌شود.
تزریق سریع وریدی می‌تواند باعث انقباض عروق و در نتیجه افزایش فشار خون و یا کاهش جریان خون در عروق کرونر قلب شود، بنابراین تزریق آهسته در نارسائی قلبی ناشی از فشار خون بالا یا انفارکتوس حاد میوکارد ، حائز اهمیت است.
بیماران با بیماری ریوی شدید نسبت به اثرات گلیکوزیدهای قلبی روی عضله میوکارد حساس‌ترند.
هیپوکالمی، عضله میوکارد قلب را نسبت به گلیکوزیدهای قلبی حساس می‌کند. هیپوکسی ،کاهش منیزیم و افزایش قابل توجه کلسیم خون نیز قادر است حساسیت عضله میوکارد قلب را نسبت به گلیکوزید های قلبی افزایش دهد.
تجویز لانوکسین در بیمارانی که مبتلا به بیماری‌های تیروئید نیز می‌باشند مستلزم مراقبت و توجه خاص است. در صورتی‌که فعالیت تیروئید کمتر از حد نرمال باشد می‌بایست دوزهای اولیه و نگهدارنده لانوکسین را کاهش داد. در صورت پرکاری تیروئید مقاومت نسبی در برابر دیگوکسین وجود دارد و ممکن است نیاز به افزایش دوز باشد. در طی دوره درمان تیروتوکسیکوز باید دوز دارو را، تا زمانی‌که بیماری تحت کنترل قرار گیرد، کاهش داد.
بیماران مبتلا به سندروم سوء جذب یا ترمیم‌های دستگاه گوارش ممکن است به دوز بیشتری از دیگوکسین نیاز داشته باشند.
رانندگی و کار با ماشین آلاتی که نیاز به هوشیاری دارند
از آنجا که اختلال سیستم عصبی مرکزی و اختلال در دید در بیمارانی که لانوکسین دریافت کرده‌اند گزارش شده است لذا این بیماران می‌بایست احتیاط لازم را برای رانندگی، کار با ماشین‌آلات و شرکت در فعالیت‌های خطرآفرین در نظر گیرند.
بی اشتهایی، تهوع، استفراغ،اسهال، درد شکم اغلب با مصرف مقادیرزیاد دارو مشاهده است . اختلالات بینایی،سردرد، کسالت، خواب آلودگی، اغتشاش فکر، توهم، هذیان، آریتمی و بلوک قلبی بامصرف این دارو گزارش شده است .
عوارض جانبی احتمالی
به طور کلی عوارض جانبی دیگوکسین وابسته به دوز بوده و در دوزهای بالاتر از دوزهای مورد نیاز جهت رسیدن به اثرات درمانی، عوارض جانبی پدید می‌آیند. بنابراین اگر دیگوکسین در دوزها و یا غلظت‌های سرمی درمانی توصیه شده مصرف شود وتوجهات لازم به هنگام مصرف همزمان با سایر داروها و یا شرایط خاص مدنظر قرار گیرد، عوارض جانبی ناشی از دیگوکسین شیوع کمی خواهند داشت.
عوارض جانبی دیگوکسین در نوزادان و کودکان از چندین جهت با عوارض جانبی مشاهده شده در بالغین متفاوت است. اگر چه در بیماران جوان دیگوکسین سبب بی‌اشتهائی، تهوع، استفراغ، اسهال و اختلال در سیستم اعصاب مرکزی می‌شود این علایم به ندرت نشانه های اولیه مصرف بیش از حد دارو هستند؛ بلکه اولین و مکررترین نشانه و تظاهرات دوزهای بیش از حد دیگوکسین در نوزادان و کودکان ظهور آریتمی‌های قلبی از جمله برادی کاردی سینوسی است.
در کودکان، مصرف دیگوکسین ممکن است انواع آریتمی‌ها را ایجاد کند که متداول‌ترین آنها اختلالات هدایتی یا تاکی آریتمی‌های فوق بطنی نظیر تاکی‌کاردی دهلیزی (با یا بدون بلوک) و تاکی‌کاردی گره ای است. آریتمی‌های بطنی شیوع کمتری دارند.
برادی‌کاردی سینوسی بخصوص در نوزادان می‌تواند جزء علائم قریب‌الوقوع در مسمومیت با دیگوکسین، حتی در غیاب درجات اولیه از بلوک قلبی باشد.
هر آریتمی یا تغییر در هدایت قلبی در کودکان که دیگوکسین می‌گیرند باید با این دارو مرتبط دانسته شود تا جایی‌که در ارزیابی‌های بعدی خلاف آن ثابت شود.
عوارض قلبی:
مسمومیت با دیگوکسین می‌تواند مشکلات هدایتی قلبی متعددی را ایجاد کند. معمولاً اولین علامت مسمومیت با دیگوکسین انقباضات زودرس بطنی است که انقباضات دوقلو و حتی سه‌قلو نیز ممکن است به دنبال آن ایجاد شوند.
تاکی‌کاردی دهلیزی که خود از موارد مصرف دیگوکسین است ممکن است با مصرف دوزهای بالا بوجود آید. ویژگی خاص این تاکی‌کاردی دهلیزی درجاتی از بلوک دهلیزی-بطنی است که الزاماً با افزایش ضربان قلب همراه نمی‌باشد. (به بخش احتیاطات و هشدارها رجوع شود)
دیگوکسین سبب طولانی شدن PR و کوتاه شدن بخش ST الکتروکاردیوگرام شده که نباید نشانه مسمومیت دیگوکسین تصور شود. در شرایطی که حساسیت بیمار به دیگوکسین تغییر کرده باشد عوارض و سمیت قلبی حتی در دوزهای توصیه شده درمانی ممکن است اتفاق افتد. (به بخش احتیاطها و هشدارها رجوع شود)
عوارض غیرقلبی:
این عوارض اصولاً با مصرف بیش از حد دارو همراه می‌باشد ولی می‌تواند موقتاً پیرو غلظت‌های سرمی بالای دیگوکسین به دنبال جذب سریع آن عارض شود. این عوارض شامل بی‌اشتهائی، حالت تهوع و استفراغ بوده که معمولاً چند ساعت بعد از مصرف دارو از بین می‌روند. البته اسهال نیز ممکن است ایجاد شود. تکیه بر حالت تهوع بعنوان یک هشدار سریع که نشانه مصرف بیش از حد دیگوکسین است، چندان توصیه نمی‌شود.
ژنیکوماستی می‌تواند به دنبال مصرف طولانی‌مدت دیگوکسین اتفاق افتد.
ضعف،سرگیجه، گیجی،بی‌حسی، خستگی، سستی، سردرد، افسردگی و حتی سایکوز بعنوان عوارض جانبی دیگوکسین در سیستم عصبی مرکزی گزارش شده است.
دیگوکسین می‌تواند سبب اختلالات بینائی (blurred or yellow vision) شود.
مصرف دیگوکسین خوراکی در مواردی با ایسکمی روده‌ای و ندرتاً نکروز روده‌ای همراه بوده است.
بثورات پوستی با ویژگی‌های مخملک و کهیر از عوارض نادر دیگوکسین است که ممکن است با ائوزینوفیلی بارزی همراه باشد.
ترومبوسیتوپنی از عوارض بسیار نادر دیگوکسین می‌باشد.
عوارض جانبی احتمالی
به طور کلی عوارض جانبی دیگوکسین وابسته به دوز بوده و در دوزهای بالاتر از دوزهای مورد نیاز جهت رسیدن به اثرات درمانی، عوارض جانبی پدید می‌آیند. بنابراین اگر دیگوکسین در دوزها و یا غلظت‌های سرمی درمانی توصیه شده مصرف شود وتوجهات لازم به هنگام مصرف همزمان با سایر داروها و یا شرایط خاص مدنظر قرار گیرد، عوارض جانبی ناشی از دیگوکسین شیوع کمی خواهند داشت.
عوارض جانبی دیگوکسین در نوزادان و کودکان از چندین جهت با عوارض جانبی مشاهده شده در بالغین متفاوت است. اگر چه در بیماران جوان دیگوکسین سبب بی‌اشتهائی، تهوع، استفراغ، اسهال و اختلال در سیستم اعصاب مرکزی می‌شود این علایم به ندرت نشانه های اولیه مصرف بیش از حد دارو هستند؛ بلکه اولین و مکررترین نشانه و تظاهرات دوزهای بیش از حد دیگوکسین در نوزادان و کودکان ظهور آریتمی‌های قلبی از جمله برادی کاردی سینوسی است.
در کودکان، مصرف دیگوکسین ممکن است انواع آریتمی‌ها را ایجاد کند که متداول‌ترین آنها اختلالات هدایتی یا تاکی آریتمی‌های فوق بطنی نظیر تاکی‌کاردی دهلیزی (با یا بدون بلوک) و تاکی‌کاردی گره ای است. آریتمی‌های بطنی شیوع کمتری دارند.
برادی‌کاردی سینوسی بخصوص در نوزادان می‌تواند جزء علائم قریب‌الوقوع در مسمومیت با دیگوکسین، حتی در غیاب درجات اولیه از بلوک قلبی باشد.
هر آریتمی یا تغییر در هدایت قلبی در کودکان که دیگوکسین می‌گیرند باید با این دارو مرتبط دانسته شود تا جایی‌که در ارزیابی‌های بعدی خلاف آن ثابت شود.
عوارض قلبی:
مسمومیت با دیگوکسین می‌تواند مشکلات هدایتی قلبی متعددی را ایجاد کند. معمولاً اولین علامت مسمومیت با دیگوکسین انقباضات زودرس بطنی است که انقباضات دوقلو و حتی سه‌قلو نیز ممکن است به دنبال آن ایجاد شوند.
تاکی‌کاردی دهلیزی که خود از موارد مصرف دیگوکسین است ممکن است با مصرف دوزهای بالا بوجود آید. ویژگی خاص این تاکی‌کاردی دهلیزی درجاتی از بلوک دهلیزی-بطنی است که الزاماً با افزایش ضربان قلب همراه نمی‌باشد. (به بخش احتیاطات و هشدارها رجوع شود)
دیگوکسین سبب طولانی شدن PR و کوتاه شدن بخش ST الکتروکاردیوگرام شده که نباید نشانه مسمومیت دیگوکسین تصور شود. در شرایطی که حساسیت بیمار به دیگوکسین تغییر کرده باشد عوارض و سمیت قلبی حتی در دوزهای توصیه شده درمانی ممکن است اتفاق افتد. (به بخش احتیاطها و هشدارها رجوع شود)
عوارض غیرقلبی:
این عوارض اصولاً با مصرف بیش از حد دارو همراه می‌باشد ولی می‌تواند موقتاً پیرو غلظت‌های سرمی بالای دیگوکسین به دنبال جذب سریع آن عارض شود. این عوارض شامل بی‌اشتهائی، حالت تهوع و استفراغ بوده که معمولاً چند ساعت بعد از مصرف دارو از بین می‌روند. البته اسهال نیز ممکن است ایجاد شود. تکیه بر حالت تهوع بعنوان یک هشدار سریع که نشانه مصرف بیش از حد دیگوکسین است، چندان توصیه نمی‌شود.
ژنیکوماستی می‌تواند به دنبال مصرف طولانی‌مدت دیگوکسین اتفاق افتد.
ضعف،سرگیجه، گیجی،بی‌حسی، خستگی، سستی، سردرد، افسردگی و حتی سایکوز بعنوان عوارض جانبی دیگوکسین در سیستم عصبی مرکزی گزارش شده است.
دیگوکسین می‌تواند سبب اختلالات بینائی (blurred or yellow vision) شود.
مصرف دیگوکسین خوراکی در مواردی با ایسکمی روده‌ای و ندرتاً نکروز روده‌ای همراه بوده است.
بثورات پوستی با ویژگی‌های مخملک و کهیر از عوارض نادر دیگوکسین است که ممکن است با ائوزینوفیلی بارزی همراه باشد.
ترومبوسیتوپنی از عوارض بسیار نادر دیگوکسین می‌باشد.
مصرف همزمان کینیدین و آمیودارون با دیگوکسین ممکن است موجب افزایش قابل توجه غلظت سرمی دیگوکسین شود. مصرف همزمان آمفوتریسین B با دیگوکسین ممکن است احتمال بروز مسمومیت با گلیکوزیدهای قلبی ناشی از کاهش پتاسیم خون راافزایش دهد. کینین، کلروکین و هیدروکسی کلروکین در صورت مصرف همزمان بادیگوکسین، ممکن است غلظت پلاسمایی دیگوکسین را افزایش دهند. دیلتیازم،وراپامیل و احتمالا نیفدیپین در صورت مصرف همزمان با دیگوکسین، ممکن است غلظت پلاسمایی دیگوکسین را افزایش دهند. خطر بروز بلوک دهلیزی ـ بطنی وبرادی کاردی با مصرف همزمان باوراپامیل افزایش می یابد. در صورت مصرف همزمان استازولامید، مدرهای لوپ و تیازیدی با دیگوکسین، خطر بروزمسمومیت با دیگوکسین ناشی از کاهش پتاسیم خون افزایش می یابد. اثردیگوکسین در صورت مصرف همزمان بااسپیرونولاکتون افزایش می یابد.
تداخل دارویی
تداخلات داروئی ممکن است ناشی از اثرات دارو بر دفع کلیوی، اتصال بافتی، اتصال به پروتئین‌های پلاسما، توزیع در بدن، ظرفیت جذب روده‌ها و حساسیت به لانوکسین باشد.
در نظر داشتن هرگونه تداخل داروئی در صورت درمان هم زمان با سایر داروها بهترین احتیاط بوده و در صورت وجود هرگونه شک، کنترل غلظت سرمی دیگوکسین توصیه می‌شود.
مصرف لانوکسین با داروهای بلوک‌کننده بتا -آدرنوسپتور ممکن است سبب افزایش زمان هدایت دهلیزی بطنی شود.
عواملی که باعث کاهش پتاسیم خون یا کاهش پتاسیم داخل سلولی می‌شوند ممکن است باعث افزایش حساسیت به لانوکسین شوند. این عوامل نظیر: بعضی مدرها، نمک‌های لیتیم، کورتیکوستروئیدها و کربنوکسولون می‌باشند.
بیمارانی که لانوکسین دریافت می کنند بیشتر مستعد هایپرکالمی ناشی از سوکسامتونیوم هستند.
کلسیم بویژه اگر بصورت وریدی سریع تجویز شده باشد ممکن است سبب بروز آریتمی‌های جدی در بیماران تحت درمان با دیژیتال های قلبی شود.
سطح سرمی دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با داروهای زیر افزایش می‌یابد:
آمیودارون، فلکا اینید، پرازوسین، پروپافنون، کینیدین، اسپیرونولاکتون، آنتی‌بیوتیک‌ها از گروه ماکرولیدها نظیر اریترومایسین و کلاریترومایسین، تتراسیکلین (و احتمالاً سایر آنتی‌بیوتیک‌ها)، جنتامایسین، ایتراکونازول، کینین، تری متوپریم، آلپرازولام، دیفنوکسیلات با آتروپین، ایندومتاسین، پروپانتلین.
سطح سرمی دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با داروهای زیر کاهش می‌یابد:
آنتی‌اسیدها، برخی ملین‌های حجم‌دهنده، کائولین پکتین، آکاربوز، نئومایسین، پنی‌سیلامین، ریفامپیسین، برخی از سایتواستاتیک‌ها، متوکلوپرامید، سولفاسالازین، آدرنالین، سالبوتامول، کلستیرامین، فنی‌توئین و St John's wort (Hypericum perforatum).
مسدودکننده‌های کانال کلسیم ممکن است باعث افزایش، و برخی موارد عدم تغییر، در سطح سرمی دیگوکسین گردند. وراپامیل، فلودیپین و تیاپامیل سطح سرمی دیگوکسین را افزایش میدهند. نیفدیپین و دیلتیازم باعث افزایش و یا عدم تغییر در سطح سرمی دیگوکسین می شوند درحالی‌که ایزرادیپین هیچ تغییری در سطح سرمی دیگوکسین ایجاد نمی‌کند.
مهارکننده‌های ACE ممکن است باعث افزایش، و یا عدم تغییر در غلظت سرمی دیگوکسین شوند.
میلرینون سطح ثابت سرمی دیگوکسین را تغییر نمی‌دهد.
مصرف در دوران بارداری
دیگوکسین دردوران بارداری منع مصرفی ندارد، اگرچه دوز آن در زنان باردار نسبت به زنانی که باردار نمی‌باشند کمتر قابل پیش‌بینی است و حتی برخی از زنان در دوران بارداری نیاز به دوز بالاتری از دیگوکسین دارند . همانند سایر داروها ، دیگوکسین تنها در صورتی در زنان باردار تجویز می شود که مزایای درمان برای مادر بر خطرات احتمالی آن روی رشد جنین ارجحیت داشته باشد.
زمانی‌که غلظت سرمی دیگوکسین در خون مادر در سطح نرمال قرار گیرد، علی‌رغم تماس وسیع و گسترده با ترکیبات دیژیتال در دوران جنینی، عوارض جانبی قابل توجهی در جنین و نوزاد مشاهده نشده است. اگرچه گمان برده می‌شد که اثر مستقیم دیگوکسین بر روی عضله رحم (myometrium) ممکن است منجر به نارسایی نسبی (پره مچوریتی) و وزن کم موقع تولد شود، با این حال نقش بیماری‌های قلبی زمینه‌ای را نمی‌توان نادیده گرفت. تجویز دیگوکسین در مادران جهت درمان تا کی‌کاردی و نارسایی احتقانی قلب در جنین موفقیت‌آمیز بوده است. اثرات جانبی بر روی جنین در مواردی که مادر مبتلا به سمیت دیژیتال بوده است گزارش شده است.
مصرف در دوران شیردهی
اگرچه دیگوکسین در شیر ترشح می‌شود ولیکن مقدار آن بسیار جزئی بوده و منعی در شیردهی وجود ندارد.
تداخل دارویی
تداخلات داروئی ممکن است ناشی از اثرات دارو بر دفع کلیوی، اتصال بافتی، اتصال به پروتئین‌های پلاسما، توزیع در بدن، ظرفیت جذب روده‌ها و حساسیت به لانوکسین باشد.
در نظر داشتن هرگونه تداخل داروئی در صورت درمان هم زمان با سایر داروها بهترین احتیاط بوده و در صورت وجود هرگونه شک، کنترل غلظت سرمی دیگوکسین توصیه می‌شود.
مصرف لانوکسین با داروهای بلوک‌کننده بتا -آدرنوسپتور ممکن است سبب افزایش زمان هدایت دهلیزی بطنی شود.
عواملی که باعث کاهش پتاسیم خون یا کاهش پتاسیم داخل سلولی می‌شوند ممکن است باعث افزایش حساسیت به لانوکسین شوند. این عوامل نظیر: بعضی مدرها، نمک‌های لیتیم، کورتیکوستروئیدها و کربنوکسولون می‌باشند.
بیمارانی که لانوکسین دریافت می کنند بیشتر مستعد هایپرکالمی ناشی از سوکسامتونیوم هستند.
کلسیم بویژه اگر بصورت وریدی سریع تجویز شده باشد ممکن است سبب بروز آریتمی‌های جدی در بیماران تحت درمان با دیژیتال های قلبی شود.
سطح سرمی دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با داروهای زیر افزایش می‌یابد:
آمیودارون، فلکا اینید، پرازوسین، پروپافنون، کینیدین، اسپیرونولاکتون، آنتی‌بیوتیک‌ها از گروه ماکرولیدها نظیر اریترومایسین و کلاریترومایسین، تتراسیکلین (و احتمالاً سایر آنتی‌بیوتیک‌ها)، جنتامایسین، ایتراکونازول، کینین، تری متوپریم، آلپرازولام، دیفنوکسیلات با آتروپین، ایندومتاسین، پروپانتلین.
سطح سرمی دیگوکسین در صورت مصرف همزمان با داروهای زیر کاهش می‌یابد:
آنتی‌اسیدها، برخی ملین‌های حجم‌دهنده، کائولین پکتین، آکاربوز، نئومایسین، پنی‌سیلامین، ریفامپیسین، برخی از سایتواستاتیک‌ها، متوکلوپرامید، سولفاسالازین، آدرنالین، سالبوتامول، کلستیرامین، فنی‌توئین و St John's wort (Hypericum perforatum).
مسدودکننده‌های کانال کلسیم ممکن است باعث افزایش، و برخی موارد عدم تغییر، در سطح سرمی دیگوکسین گردند. وراپامیل، فلودیپین و تیاپامیل سطح سرمی دیگوکسین را افزایش میدهند. نیفدیپین و دیلتیازم باعث افزایش و یا عدم تغییر در سطح سرمی دیگوکسین می شوند درحالی‌که ایزرادیپین هیچ تغییری در سطح سرمی دیگوکسین ایجاد نمی‌کند.
مهارکننده‌های ACE ممکن است باعث افزایش، و یا عدم تغییر در غلظت سرمی دیگوکسین شوند.
میلرینون سطح ثابت سرمی دیگوکسین را تغییر نمی‌دهد.
مصرف در دوران بارداری
دیگوکسین دردوران بارداری منع مصرفی ندارد، اگرچه دوز آن در زنان باردار نسبت به زنانی که باردار نمی‌باشند کمتر قابل پیش‌بینی است و حتی برخی از زنان در دوران بارداری نیاز به دوز بالاتری از دیگوکسین دارند . همانند سایر داروها ، دیگوکسین تنها در صورتی در زنان باردار تجویز می شود که مزایای درمان برای مادر بر خطرات احتمالی آن روی رشد جنین ارجحیت داشته باشد.
زمانی‌که غلظت سرمی دیگوکسین در خون مادر در سطح نرمال قرار گیرد، علی‌رغم تماس وسیع و گسترده با ترکیبات دیژیتال در دوران جنینی، عوارض جانبی قابل توجهی در جنین و نوزاد مشاهده نشده است. اگرچه گمان برده می‌شد که اثر مستقیم دیگوکسین بر روی عضله رحم (myometrium) ممکن است منجر به نارسایی نسبی (پره مچوریتی) و وزن کم موقع تولد شود، با این حال نقش بیماری‌های قلبی زمینه‌ای را نمی‌توان نادیده گرفت. تجویز دیگوکسین در مادران جهت درمان تا کی‌کاردی و نارسایی احتقانی قلب در جنین موفقیت‌آمیز بوده است. اثرات جانبی بر روی جنین در مواردی که مادر مبتلا به سمیت دیژیتال بوده است گزارش شده است.
مصرف در دوران شیردهی
اگرچه دیگوکسین در شیر ترشح می‌شود ولیکن مقدار آن بسیار جزئی بوده و منعی در شیردهی وجود ندارد.
قبل از مصرف دارو چه چیزهایی باید بدانید
لانوکسین در بلوک کامل قلبی متناوب یا بلوک دهلیزی بطنی درجه 2، بخصوص اگر سابقه حملات Stokes-Adams وجود داشته باشد، منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های ناشی از سمیت گلیکوزیدهای قلبی منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های فوق بطنی که با مسیرهای فرعی دهلیزی بطنی همراه باشد مثل سندرم ولف ـ پارکینسون ـ وایت منع مصرف دارد، مگر آنکه خصوصیات الکترو فیزیولوژیکی مسیر فرعی و یا هر اثر ممانعتی احتمالی دیگوکسین بر این خصوصیات، ارزیابی شده باشد. در صورتی‌که وجود مسیر فرعی مسجل یا محتمل باشد و سابقه‌ای از آریتمی فوق بطنی قلبی وجود نداشته باشد، مصرف لانوکسین منع شده است.
لانوکسین در تاکی‌کاردی بطنی یا فیبریلاسیون بطنی منع مصرف دارد.
لانوکسین در کاردیومیوپاتی انسدادی هایپرتروفیک منع مصرف دارد، مگر آنکه فیبریلاسیون دهلیزی و نارسائی قلبی به صورت همزمان وجود داشته باشد. حتی در این شرایط نیز لانوکسین باید با احتیاط مصرف شود.
لانوکسین در بیمارانی که حساسیت شناخته شده‌ای به دیگوکسین و یا سایر گلیکوزیدهای دیژیتال داشته باشند، منع مصرف دارد.
توصیه های عمومی
در صورت بروز مشکل با پزشک خود مشورت کنید.
این دارو برای بیماری فعلی شما تجویز شده است. از توصیه آن به دیگران خودداری کنید.
دارو را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید.
شرایط حمل و نگه داری دارو
در درجه حرارت‌های زیر 25 درجه سانتی‌گراد نگهداری شوند.
تاریخ انقضاء دارو بر روی بسته‌بندی مشخص شده است.
1 ـ دوره درمان بایدکامل شود و دارو هر روز در وقت معین مصرف شود. 2 ـ اگر یک نوبت مصرف دارو فراموش شود، چنانچه پس از 12 ساعت بیاد آورده شود، بهیچ وجه آن نوبت نباید مصرف شود و مقادیر مصرف بعدی نیز دو برابرنگردد. اگر به مدت دو روز یا بیشترمصرف دارو فراموش شود، باید به پزشک مراجعه شود. 3 ـ در صورت بروز هر گونه نشانه مسمومیت از جمله تهوع، استفراغ، اسهال،کاهش اشتها یا آهسته شدن شدید نبض،باید به پزشک مراجعه شود. 4 ـ از مصرف سایر داروها بدون دستورپزشک باید خودداری شود. 5 ـ مقدار مصرف دیگوکسین باید براساس نیاز هر بیمار تعیین گردد. این مقدارباید بر اساس وزن بدن بدون چربی محاسبه شود، زیرا این دارو در بافت چربی وارد نمی شود. 6 ـ تزریق وریدی دارو بر تزریق عضلانی آن ارجحیت دارد. تزریق وریدی باید طی حداقل 5 دقیقه صورت گیرد. تزریق عضلانی تنها در صورتی که امکان مصرف دارو از راه خوراکی یا وریدی وجودنداشته باشد، انجام می شود. 7 ـ در صورت تغییر شکل تزریقی به شکل خوراکی دارو، تنظیم مقدار مصرف ممکن است ضروری باشد. موارد منع مصرف: این دارو در بلوک کامل و متناوب قلب، بلوک درجه دوم دهلیزی بطنی، آریتمی فوق بطنی ناشی از سندرم w-p-w ، کاردیومیوپاتی انسدادی هیپرتروفیک (مگر در موارد فیبریلاسیون دهلیزی همراه با نارسایی قلب که باید بااحتیاط مصرف شود) و وجود علائم مسمومیت ناشی از مصرف قبلی هر یک ازفرآورده های حاوی این دارو، نبایدمصرف شود.
لانوکسین در بلوک کامل قلبی متناوب یا بلوک دهلیزی بطنی درجه 2، بخصوص اگر سابقه حملات Stokes-Adams وجود داشته باشد، منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های ناشی از سمیت گلیکوزیدهای قلبی منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های فوق بطنی که با مسیرهای فرعی دهلیزی بطنی همراه باشد مثل سندرم ولف ـ پارکینسون ـ وایت منع مصرف دارد، مگر آنکه خصوصیات الکترو فیزیولوژیکی مسیر فرعی و یا هر اثر ممانعتی احتمالی دیگوکسین بر این خصوصیات، ارزیابی شده باشد. در صورتی‌که وجود مسیر فرعی مسجل یا محتمل باشد و سابقه‌ای از آریتمی فوق بطنی قلبی وجود نداشته باشد، مصرف لانوکسین منع شده است.
لانوکسین در تاکی‌کاردی بطنی یا فیبریلاسیون بطنی منع مصرف دارد.
لانوکسین در کاردیومیوپاتی انسدادی هایپرتروفیک منع مصرف دارد، مگر آنکه فیبریلاسیون دهلیزی و نارسائی قلبی به صورت همزمان وجود داشته باشد. حتی در این شرایط نیز لانوکسین باید با احتیاط مصرف شود.
لانوکسین در بیمارانی که حساسیت شناخته شده‌ای به دیگوکسین و یا سایر گلیکوزیدهای دیژیتال داشته باشند، منع مصرف دارد.
توصیه های عمومی
در صورت بروز مشکل با پزشک خود مشورت کنید.
این دارو برای بیماری فعلی شما تجویز شده است. از توصیه آن به دیگران خودداری کنید.
دارو را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید.
شرایط حمل و نگه داری دارو
در درجه حرارت‌های زیر 25 درجه سانتی‌گراد نگهداری شوند.
تاریخ انقضاء دارو بر روی بسته‌بندی مشخص شده است.
1 ـ دوره درمان بایدکامل شود و دارو هر روز در وقت معین مصرف شود. 2 ـ اگر یک نوبت مصرف دارو فراموش شود، چنانچه پس از 12 ساعت بیاد آورده شود، بهیچ وجه آن نوبت نباید مصرف شود و مقادیر مصرف بعدی نیز دو برابرنگردد. اگر به مدت دو روز یا بیشترمصرف دارو فراموش شود، باید به پزشک مراجعه شود. 3 ـ در صورت بروز هر گونه نشانه مسمومیت از جمله تهوع، استفراغ، اسهال،کاهش اشتها یا آهسته شدن شدید نبض،باید به پزشک مراجعه شود. 4 ـ از مصرف سایر داروها بدون دستورپزشک باید خودداری شود. 5 ـ مقدار مصرف دیگوکسین باید براساس نیاز هر بیمار تعیین گردد. این مقدارباید بر اساس وزن بدن بدون چربی محاسبه شود، زیرا این دارو در بافت چربی وارد نمی شود. 6 ـ تزریق وریدی دارو بر تزریق عضلانی آن ارجحیت دارد. تزریق وریدی باید طی حداقل 5 دقیقه صورت گیرد. تزریق عضلانی تنها در صورتی که امکان مصرف دارو از راه خوراکی یا وریدی وجودنداشته باشد، انجام می شود. 7 ـ در صورت تغییر شکل تزریقی به شکل خوراکی دارو، تنظیم مقدار مصرف ممکن است ضروری باشد. موارد منع مصرف: این دارو در بلوک کامل و متناوب قلب، بلوک درجه دوم دهلیزی بطنی، آریتمی فوق بطنی ناشی از سندرم w-p-w ، کاردیومیوپاتی انسدادی هیپرتروفیک (مگر در موارد فیبریلاسیون دهلیزی همراه با نارسایی قلب که باید بااحتیاط مصرف شود) و وجود علائم مسمومیت ناشی از مصرف قبلی هر یک ازفرآورده های حاوی این دارو، نبایدمصرف شود.
فراهمی زیستی قرص دیگوکسین 80 ـ 60 درصد، الگزیر ومحلول تزریقی آن 85 ـ 70 درصد است .پیوند دیگوکسین به پروتئین کم می باشد(25 ـ 20 درصد). متابولیسم این دارو به میزان کم در کبد صورت می گیرد. نیمه عمردارو 48 ـ 36 ساعت است که در صورت ابتلاء به بی ادراری، 6 ـ 4 روز خواهد بود.اثر دارو از راه خوراکی پس از 2 ـ 0/5ساعت و از راه تزریقی پس از 30 ـ 5 دقیقه شروع می شود. زمان لازم برای رسیدن به اوج اثر از راه تزریقی 4 ـ 1 ساعت و از راه خوراکی 6 ـ 2 ساعت است . طول اثر دارو ازراه تزریقی و خوراکی 6 روز است . دفع دیگوکسین کلیوی است .
دیگوکسین نیروی انقباضی قلب را افزایش داده و هدایت الکتریکی آن راکاهش می دهد. تصور می شود افزایش سرعت و نیروی انقباضی عضله قلب ناشی از مهار حرکت یونهای سدیم و پتاسیم ازغشاء سلولی عضله قلب باشد. در نتیجه جریان ورودی کلسیم و آزاد شدن یونهای کلسیم آزاد در سلولهای میوکارد افزایش یافته که به نوبه خود بر فعالیت انقباضی فیبرهای میوکارد افزوده می شود. این دارو سرعت هدایت قلبی را کاهش داده ودوره تحریک ناپذیری گره دهلیزی ـ بطنی را افزایش می دهد.
دیگوکسین در درمان نارسایی قلب و آریتمی فوق بطنی (به ویژه فیبریلاسیون دهلیزی ) مصرف می شود.
شکل و قدرت دارویی
قرص لانوکسین پی‌جی (PG)، قرص‌های لانوکسین 125 و قرص‌های لانوکسین حاوی 5/62، 125و250 میکروگرم دیگوکسین است.
الگزیر لانوکسین پی‌جی (PG) و محلول خوراکی لانوکسین حاوی 50 و 500 میکروگرم دیگوکسین در هر میلی‌لیتر است.
موارد مصرف
نارسائی قلبی:
لانوکسین در درمان نارسائی مزمن قلبی جایی‌که نارسائی سیستولیک عمده‌ترین مشکل آن باشد مصرف می‌شود.بیشترین مزایای درمانی با دیگوکسین در بیماران مبتلا به دیلاتاسیون بطنی مشاهده می‌شود.
لانوکسین خصوصاً در مواردی که نارسائی قلبی با فیبریلاسیون دهلیزی همراه است توصیه می‌شود.
آریتمی‌های فوق بطنی:
لانوکسین در درمان برخی از آریتمی‌های فوق بطنی خصوصاً فیبریلاسیون و فلوتر دهلیزی مزمن مصرف می‌شود.
مقدار و نحوه مصرف
دوز مصرفی لانوکسین برای هر بیمار باید با توجه به سن، وزن خالص بدن و عملکرد کلیوی تعیین شود.دوزهای پیشنهادی تنها یک راهنمای اولیه در نظر گرفته می شود. در صورت بروز هر گونه تغییر در شکل داروئی لانوکسین، تفاوت در فراهمی زیستی اشکال تزریقی و خوراکی را می‌بایست در نظر گرفت
الگزیر لانوکسین پی‌جی که حاوی 50 میکروگرم در هر میلی‌لیتر است با پیپت‌های مدرج عرضه می‌شود که این پیپت برای اندازه‌گیری تمام دوزها باید بکار رود.
پیگیری و کنترل (Monitoring):
غلظت سرمی دیگوکسین را می‌توان با واحدهای رایج بصورت ng/ml و یا واحدهای SI به صورت nmol/L بیان کرد. برای تبدیل ng/ml به nmol/L باید مقدار عددی ng/ml را در عدد 28/1 ضرب نمود.
غلظت سرمی دیگوکسین را می‌توان با رادیوایمونواسی اندازه‌گیری نمود. نمونه‌گیری از خون می‌بایست حداقل شش ساعت یا بیشتر، پس از دریافت آخرین دوز لانوکسین صورت گیرد.
دستورالعمل دقیقی در رابطه با مؤثرترین محدوده غلظت سرمی دیگوکسین در دست نمی‌باشد اما اغلب بیماران بیشترین بهره را از غلظت‌های سرمی دیگوکسین بین ng/ml8/0 (معادل nmol/L 02/1) تا ng/ml2 (معادل nmol/L 56/2) می‌برند بدون آنکه در معرض خطر مسمومیت با دیگوکسین باشند.
در مقادیر بالاتر از محدوده فوق احتمال بروز علائم و نشانه‌های مسمومیت بیشتر شده و سطوح خونی بالاتر از ng/ml 3 (معادل nmol/L 84/3) احتمال سمیت بالایی دارند. با این وجود، شرایط بالینی بیمار به همراه سطح سرمی پتاسیم و عملکرد تیروئید برای تعیین آنکه آیا علائم بیمار به دلیل مصرف دیگوکسین است یا خیر، از فاکتورهای مهم محسوب می‌شوند.
سایر گلیکوزیدها، از جمله متابولیت‌های دیگوکسین، می‌توانند با روش‌های سنجش آزمایشگاهی موجود تداخل داشته باشند و همیشه باید در برابر مقادیر سرمی که ظاهراً با وضعیت بالینی بیمار تطابق ندارند، محتاط بود.
بالغین و کودکان بالای 10 سال:
دوز خوراکی اولیه سریع (Rapid Oral Loading) :
1500-750 میکروگرم (5/1-75/0 میلی‌گرم) به صورت تک دوز و در مواردی که فوریت کمتری وجود دارد یا مواردی که خطر بروز مسمومیت بیشتر است، مثل بیماران سالمند، دوز خوراکی اولیه (Oral Loading dose) می‌بایست بصورت دوزهای منقسم با فواصل 6 ساعته تجویز شود و تقریباً باید نصف دوز کلی بعنوان دوز اولیه داده شود.
پاسخ بالینی می‌بایست قبل از دادن دوزهای بعدی مورد ارزیابی قرار گیرد. (به بخش احتیاطات و هشدارها مراجعه شود).
دوز خوراکی آهسته ((Slow Oral Loading:
750-250 میکروگرم (mg 75/0-25/0) روزانه که به مدت یک هفته تجویز شده و با دوز نگهدارنده مناسب ادامه می‌یابد. پاسخ بالینی باید در طی یک هفته مشاهده شود.
نکته: انتخاب دوز خوراکی اولیه سریع و یا آهسته به وضعیت بالینی بیمار و فوریت شرایط، بستگی دارد.
دوز نگهدارنده (Maintenance) :
دوز نگهدارنده براساس درصدی از حداکثر ذخایر بدن که روزانه از بدن دفع می شود تعیین می‌گردد. فرمول زیر استفاده بالینی وسیعی دارد:
دوز نگهدارنده = حداکثر ذخایر بدن ´ دارو روزانه حذف درصد100
در حالی‌که: حداکثر ذخایر بدن = دوز اولیه (Loading Dose)
درصد حذف روزانه = Ccrشده اصلاح کراتینین کلیرانس5
+14
Ccr عبارتست از کلیرانس کراتینین که براساس وزن بدن معادل 70 کیلوگرم و یا سطح بدن معادل m2 73/1 تصحیح شده باشد. اگر تنها غلظت سرمی کراتینین Scr در دسترس باشد، Ccr (کراتینین اصلاح شده برای 70 کیلوگرم وزن بدن)، می‌تواند در مردان با فرمول زیر تخمین زده شود.
کلیرانس کراتینین اصلاح شده (Ccr) = (140-بیمار سن)Scr(گرم میلی/ لیتر میلی 100)
نکته: در صورتی‌که مقدار کراتینین سرم برحسب میکرومول / لیتر محاسبه شود برای تبدیل آن به میلی‌گرم / 100 میلی‌لیتر (میلی‌گرم درصد) به ترتیب زیر عمل خواهد شد:
Scrmg100ml=ScrμmolL×113.1210000
=Scr(μmol/L)88.4
در این عبارت 12/113 وزن مولکولی کراتینین است.
برای زنان حاصل باید در 85/0 ضرب شود.
نکته: فرمول‌های فوق برای کلیرانس کراتینین کودکان قابل استفاده نمی‌باشد.
عملاً، این بدان معنی است که بیشتر بیماران با دوز روزانه750-125 میکروگرم( 125/0-75/0 میلی‌گرم) دیگوکسین نگه‌داشته می‌شوند؛ گرچه برای بیمارانی که حساسیت بیشتری نسبت به اثرات نامطلوب دیگوکسین نشان میدهند، دوز روزانه معادل یا کمتر از 5/62 میکروگرم (mg0625/0) در روز کافی به نظر می‌رسد.
نوزادان، خردسالان و کودکان تا 10 سال (در بیمارانی که طی دو هفته گذشته، گلیکوزیدهای قلبی دریافت نکرده‌اند):
در نوزادان بویژه نوزادان نارس کلیرانس کلیوی دیگوکسین کاهش می‌یابد بنابراین کاهش مناسبی در دوزاژ را می‌بایست مدنظر قرار داد که حتی می‌تواند بیشتر از دستورالعمل‌های دوزاژ عمومی باشد.
بلافاصله بعد از دوران نوزادی، مطابق آنچه در برنامه ذیل آمده است کودکان نیازمند دوزهای نسبتاً بالاتری براساس سطح یا وزن بدن در مقایسه با بالغین هستند.
کودکان بالای 10 سال نیازمند دوزهای مشابه بالغین به نسبت وزن بدنشان هستند.
دوز اولیه خوراکی (Oral Loading dose) ؛ این دوز باید طبق برنامه ذیل مصرف شود:
دوز اولیه می‌بایست بصورت دوزهای منقسم داده شود به طوری‌که در ابتدا تقریباً نصف کل دوز اولیه تجویز می‌شود و مابقی آن در فواصل 8-4 ساعته استفاده می‌شود، پاسخ بالینی هر بار پیش از دادن دوزهای بعدی ارزیابی می‌شود.
دوز نگهدارنده (Maintenance):
دوز نگهدارنده باید طبق برنامه ذیل تجویز شود:
نوزادان نارس:
دوز روزانه = 20 درصد دوز اولیه 24 ساعته (وریدی یا خوراکی)
نوزادان با وزن طبیعی و کودکان تا 10 سال:
دوز روزانه = 25 درصد دوز اولیه 24 ساعته (وریدی یا خوراکی)
این برنامه‌های تنظیم دوزاژ بعنوان یک برنامه راهنما در نظر گرفته شده‌اند و مشاهدات دقیق بالینی و کنترل سطح سرمی دیگوکسین (به قسمت Monitoring رجوع شود) باید بعنوان مبنایی برای تعدیل دوزاژ در این گروه از بیماران (کودکان) در نظر گرفته شود.
اگر گلیکوزیدهای قلبی طی دو هفته پیش از شروع درمان با لانوکسین مصرف شده باشند، پیش‌بینی می‌شود دوز اولیه مناسب برای لانوکسین کمتر از دوزهای پیشنهادی فوق باشد.
سالمندان:
احتمال بروز اختلالات در عملکرد کلیوی در افراد سالمند بیشتر است که این اختلالات و پائین بودن وزن خالص بدن می‌تواند بر خصوصیات فارماکوکینتیک لانوکسین تأثیرگذار باشد به گونه‌ای که سطح سرمی بالای دیگوکسین و مسمومیت‌های ناشی از آن به راحتی اتفاق می‌افتد مگر آنکه دوز کمتری از لانوکسین نسبت به افراد جوان مصرف شود. سطح سرمی دیگوکسین باید مرتباً کنترل شده و از بروز هیپوکالمی جلوگیری شود.
موارد منع مصرف
لانوکسین در بلوک کامل قلبی متناوب یا بلوک دهلیزی بطنی درجه 2، بخصوص اگر سابقه حملات Stokes-Adams وجود داشته باشد، منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های ناشی از سمیت گلیکوزیدهای قلبی منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های فوق بطنی که با مسیرهای فرعی دهلیزی بطنی همراه باشد مثل سندرم ولف ـ پارکینسون ـ وایت منع مصرف دارد، مگر آنکه خصوصیات الکترو فیزیولوژیکی مسیر فرعی و یا هر اثر ممانعتی احتمالی دیگوکسین بر این خصوصیات، ارزیابی شده باشد. در صورتی‌که وجود مسیر فرعی مسجل یا محتمل باشد و سابقه‌ای از آریتمی فوق بطنی قلبی وجود نداشته باشد، مصرف لانوکسین منع شده است.
لانوکسین در تاکی‌کاردی بطنی یا فیبریلاسیون بطنی منع مصرف دارد.
لانوکسین در کاردیومیوپاتی انسدادی هایپرتروفیک منع مصرف دارد، مگر آنکه فیبریلاسیون دهلیزی و نارسائی قلبی به صورت همزمان وجود داشته باشد. حتی در این شرایط نیز لانوکسین باید با احتیاط مصرف شود.
لانوکسین در بیمارانی که حساسیت شناخته شده‌ای به دیگوکسین و یا سایر گلیکوزیدهای دیژیتال داشته باشند، منع مصرف دارد.
شکل و قدرت دارویی
قرص لانوکسین پی‌جی (PG)، قرص‌های لانوکسین 125 و قرص‌های لانوکسین حاوی 5/62، 125و250 میکروگرم دیگوکسین است.
الگزیر لانوکسین پی‌جی (PG) و محلول خوراکی لانوکسین حاوی 50 و 500 میکروگرم دیگوکسین در هر میلی‌لیتر است.
موارد مصرف
نارسائی قلبی:
لانوکسین در درمان نارسائی مزمن قلبی جایی‌که نارسائی سیستولیک عمده‌ترین مشکل آن باشد مصرف می‌شود.بیشترین مزایای درمانی با دیگوکسین در بیماران مبتلا به دیلاتاسیون بطنی مشاهده می‌شود.
لانوکسین خصوصاً در مواردی که نارسائی قلبی با فیبریلاسیون دهلیزی همراه است توصیه می‌شود.
آریتمی‌های فوق بطنی:
لانوکسین در درمان برخی از آریتمی‌های فوق بطنی خصوصاً فیبریلاسیون و فلوتر دهلیزی مزمن مصرف می‌شود.
مقدار و نحوه مصرف
دوز مصرفی لانوکسین برای هر بیمار باید با توجه به سن، وزن خالص بدن و عملکرد کلیوی تعیین شود.دوزهای پیشنهادی تنها یک راهنمای اولیه در نظر گرفته می شود. در صورت بروز هر گونه تغییر در شکل داروئی لانوکسین، تفاوت در فراهمی زیستی اشکال تزریقی و خوراکی را می‌بایست در نظر گرفت
الگزیر لانوکسین پی‌جی که حاوی 50 میکروگرم در هر میلی‌لیتر است با پیپت‌های مدرج عرضه می‌شود که این پیپت برای اندازه‌گیری تمام دوزها باید بکار رود.
پیگیری و کنترل (Monitoring):
غلظت سرمی دیگوکسین را می‌توان با واحدهای رایج بصورت ng/ml و یا واحدهای SI به صورت nmol/L بیان کرد. برای تبدیل ng/ml به nmol/L باید مقدار عددی ng/ml را در عدد 28/1 ضرب نمود.
غلظت سرمی دیگوکسین را می‌توان با رادیوایمونواسی اندازه‌گیری نمود. نمونه‌گیری از خون می‌بایست حداقل شش ساعت یا بیشتر، پس از دریافت آخرین دوز لانوکسین صورت گیرد.
دستورالعمل دقیقی در رابطه با مؤثرترین محدوده غلظت سرمی دیگوکسین در دست نمی‌باشد اما اغلب بیماران بیشترین بهره را از غلظت‌های سرمی دیگوکسین بین ng/ml8/0 (معادل nmol/L 02/1) تا ng/ml2 (معادل nmol/L 56/2) می‌برند بدون آنکه در معرض خطر مسمومیت با دیگوکسین باشند.
در مقادیر بالاتر از محدوده فوق احتمال بروز علائم و نشانه‌های مسمومیت بیشتر شده و سطوح خونی بالاتر از ng/ml 3 (معادل nmol/L 84/3) احتمال سمیت بالایی دارند. با این وجود، شرایط بالینی بیمار به همراه سطح سرمی پتاسیم و عملکرد تیروئید برای تعیین آنکه آیا علائم بیمار به دلیل مصرف دیگوکسین است یا خیر، از فاکتورهای مهم محسوب می‌شوند.
سایر گلیکوزیدها، از جمله متابولیت‌های دیگوکسین، می‌توانند با روش‌های سنجش آزمایشگاهی موجود تداخل داشته باشند و همیشه باید در برابر مقادیر سرمی که ظاهراً با وضعیت بالینی بیمار تطابق ندارند، محتاط بود.
بالغین و کودکان بالای 10 سال:
دوز خوراکی اولیه سریع (Rapid Oral Loading) :
1500-750 میکروگرم (5/1-75/0 میلی‌گرم) به صورت تک دوز و در مواردی که فوریت کمتری وجود دارد یا مواردی که خطر بروز مسمومیت بیشتر است، مثل بیماران سالمند، دوز خوراکی اولیه (Oral Loading dose) می‌بایست بصورت دوزهای منقسم با فواصل 6 ساعته تجویز شود و تقریباً باید نصف دوز کلی بعنوان دوز اولیه داده شود.
پاسخ بالینی می‌بایست قبل از دادن دوزهای بعدی مورد ارزیابی قرار گیرد. (به بخش احتیاطات و هشدارها مراجعه شود).
دوز خوراکی آهسته ((Slow Oral Loading:
750-250 میکروگرم (mg 75/0-25/0) روزانه که به مدت یک هفته تجویز شده و با دوز نگهدارنده مناسب ادامه می‌یابد. پاسخ بالینی باید در طی یک هفته مشاهده شود.
نکته: انتخاب دوز خوراکی اولیه سریع و یا آهسته به وضعیت بالینی بیمار و فوریت شرایط، بستگی دارد.
دوز نگهدارنده (Maintenance) :
دوز نگهدارنده براساس درصدی از حداکثر ذخایر بدن که روزانه از بدن دفع می شود تعیین می‌گردد. فرمول زیر استفاده بالینی وسیعی دارد:
دوز نگهدارنده = حداکثر ذخایر بدن ´ دارو روزانه حذف درصد100
در حالی‌که: حداکثر ذخایر بدن = دوز اولیه (Loading Dose)
درصد حذف روزانه = Ccrشده اصلاح کراتینین کلیرانس5
+14Ccr عبارتست از کلیرانس کراتینین که براساس وزن بدن معادل 70 کیلوگرم و یا سطح بدن معادل m2 73/1 تصحیح شده باشد. اگر تنها غلظت سرمی کراتینین Scr در دسترس باشد، Ccr (کراتینین اصلاح شده برای 70 کیلوگرم وزن بدن)، می‌تواند در مردان با فرمول زیر تخمین زده شود.
کلیرانس کراتینین اصلاح شده (Ccr) = (140-بیمار سن)Scr(گرم میلی/ لیتر میلی 100)
نکته: در صورتی‌که مقدار کراتینین سرم برحسب میکرومول / لیتر محاسبه شود برای تبدیل آن به میلی‌گرم / 100 میلی‌لیتر (میلی‌گرم درصد) به ترتیب زیر عمل خواهد شد:
Scrmg100ml=ScrμmolL×113.1210000
=Scr(μmol/L)88.4
در این عبارت 12/113 وزن مولکولی کراتینین است.
برای زنان حاصل باید در 85/0 ضرب شود.
نکته: فرمول‌های فوق برای کلیرانس کراتینین کودکان قابل استفاده نمی‌باشد.
عملاً، این بدان معنی است که بیشتر بیماران با دوز روزانه750-125 میکروگرم( 125/0-75/0 میلی‌گرم) دیگوکسین نگه‌داشته می‌شوند؛ گرچه برای بیمارانی که حساسیت بیشتری نسبت به اثرات نامطلوب دیگوکسین نشان میدهند، دوز روزانه معادل یا کمتر از 5/62 میکروگرم (mg0625/0) در روز کافی به نظر می‌رسد.
نوزادان، خردسالان و کودکان تا 10 سال (در بیمارانی که طی دو هفته گذشته، گلیکوزیدهای قلبی دریافت نکرده‌اند):
در نوزادان بویژه نوزادان نارس کلیرانس کلیوی دیگوکسین کاهش می‌یابد بنابراین کاهش مناسبی در دوزاژ را می‌بایست مدنظر قرار داد که حتی می‌تواند بیشتر از دستورالعمل‌های دوزاژ عمومی باشد.
بلافاصله بعد از دوران نوزادی، مطابق آنچه در برنامه ذیل آمده است کودکان نیازمند دوزهای نسبتاً بالاتری براساس سطح یا وزن بدن در مقایسه با بالغین هستند.
کودکان بالای 10 سال نیازمند دوزهای مشابه بالغین به نسبت وزن بدنشان هستند.
دوز اولیه خوراکی (Oral Loading dose) ؛ این دوز باید طبق برنامه ذیل مصرف شود:
| نوزادان نارس با وزن کمتر از 5/1 کیلوگرم | 25 میکروگرم / کیلوگرم در 24 ساعت. |
| نوزادان نارس 5/1 تا 5/2 کیلوگرم | 30 میکروگرم / کیلوگرم در 24 ساعت. |
| نوزادان با وزن طبیعی تا دو سال | 45 میکروگرم / کیلوگرم در 24 ساعت. |
| 2 تا 5 سال | 35 میکروگرم / کیلوگرم در 24 ساعت. |
| 5 تا 10 سال | 25 میکروگرم / کیلوگرم در 24 ساعت. |
دوز نگهدارنده (Maintenance):
دوز نگهدارنده باید طبق برنامه ذیل تجویز شود:
نوزادان نارس:
دوز روزانه = 20 درصد دوز اولیه 24 ساعته (وریدی یا خوراکی)
نوزادان با وزن طبیعی و کودکان تا 10 سال:
دوز روزانه = 25 درصد دوز اولیه 24 ساعته (وریدی یا خوراکی)
این برنامه‌های تنظیم دوزاژ بعنوان یک برنامه راهنما در نظر گرفته شده‌اند و مشاهدات دقیق بالینی و کنترل سطح سرمی دیگوکسین (به قسمت Monitoring رجوع شود) باید بعنوان مبنایی برای تعدیل دوزاژ در این گروه از بیماران (کودکان) در نظر گرفته شود.
اگر گلیکوزیدهای قلبی طی دو هفته پیش از شروع درمان با لانوکسین مصرف شده باشند، پیش‌بینی می‌شود دوز اولیه مناسب برای لانوکسین کمتر از دوزهای پیشنهادی فوق باشد.
سالمندان:
احتمال بروز اختلالات در عملکرد کلیوی در افراد سالمند بیشتر است که این اختلالات و پائین بودن وزن خالص بدن می‌تواند بر خصوصیات فارماکوکینتیک لانوکسین تأثیرگذار باشد به گونه‌ای که سطح سرمی بالای دیگوکسین و مسمومیت‌های ناشی از آن به راحتی اتفاق می‌افتد مگر آنکه دوز کمتری از لانوکسین نسبت به افراد جوان مصرف شود. سطح سرمی دیگوکسین باید مرتباً کنترل شده و از بروز هیپوکالمی جلوگیری شود.
موارد منع مصرف
لانوکسین در بلوک کامل قلبی متناوب یا بلوک دهلیزی بطنی درجه 2، بخصوص اگر سابقه حملات Stokes-Adams وجود داشته باشد، منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های ناشی از سمیت گلیکوزیدهای قلبی منع مصرف دارد.
لانوکسین در آریتمی‌های فوق بطنی که با مسیرهای فرعی دهلیزی بطنی همراه باشد مثل سندرم ولف ـ پارکینسون ـ وایت منع مصرف دارد، مگر آنکه خصوصیات الکترو فیزیولوژیکی مسیر فرعی و یا هر اثر ممانعتی احتمالی دیگوکسین بر این خصوصیات، ارزیابی شده باشد. در صورتی‌که وجود مسیر فرعی مسجل یا محتمل باشد و سابقه‌ای از آریتمی فوق بطنی قلبی وجود نداشته باشد، مصرف لانوکسین منع شده است.
لانوکسین در تاکی‌کاردی بطنی یا فیبریلاسیون بطنی منع مصرف دارد.
لانوکسین در کاردیومیوپاتی انسدادی هایپرتروفیک منع مصرف دارد، مگر آنکه فیبریلاسیون دهلیزی و نارسائی قلبی به صورت همزمان وجود داشته باشد. حتی در این شرایط نیز لانوکسین باید با احتیاط مصرف شود.
لانوکسین در بیمارانی که حساسیت شناخته شده‌ای به دیگوکسین و یا سایر گلیکوزیدهای دیژیتال داشته باشند، منع مصرف دارد.
محصولات مرتبط
مشاهده همه
نیتروگلیسیرین 0.02 پماد جلدی
38,000 تومان
فلکائینید استات 100mg قرص خوراکی
51,900 تومان
نور اپی نفرین 0.1%,4mL تزریقی
140,000 تومان
کینیدین سولفات 200mg قرص خوراکی
23,700 تومان
لیدوکائین هیدروکلراید 2%,5mL تزریقی
41,000 تومان